بازگشت
گلاره
سرودۀ عبدالله وفا نورستانی سرودۀ عبدالله وفا نورستانی

 تو دختر« کرمانی» و من بچۀ « کابل»

زیبا و چه  تناز  بود؛  مرغوله کاکل

قد سرو صنوبر  سخنت گل  دهنت مُل

زلفان  سیاه ات  به دلم  رخنه   نموده

تا  چند  ز هجر تو کنم   صبر و تحمل

ای رهزن دل ؛ راحت جان ؛ ماه خرامان

شادم   که  شبی  آیی  تو از  بهر  تناول

با   مستی  و شادابی  و  با شور  جوانی

با  پودر و با  ریمل و با  مشک و قرنفل

چون  است که  آیی  ببرم  کام  بگیرم ؟

عمرت  گذران  است  مکن  هیچ  تغافل

نامت به زبان خوانم و مالم به « گلاره »

با  من مکن  ای سرو روان  هیچ تجاهل

خواهم   ز  لبت  شهد  شکر قند ستانم

بر بند  دوچشمان  و نگر  نیک  تفال

تا کام  دلم  حاصل  سی روزه   بگیرد

عیدی  بکنم  امشب  و  شبهای  تسلسل

آن  ماه  دلارای  «وفا » دار تو هستی

تو دختر« کرمانی» و من بچۀ « کابل»

 

5.05.99

بخارست


March 26th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان